*warning: deze is ietsje pittiger*
Er komt bloed uit zijn mond als ik aankom. Dat heeft hij vaker als hij een bloedneus heeft of heeft gehad. Hij blijkt er één gehad te hebben en nog steeds één te hebben. Het bloed blijft komen, vol met slijm... In een seconde zie ik mezelf kiezen om niet misselijk te worden zodat ik er gewoon kan zijn. Hem kan helpen om van het slijm af te komen, hem helpen het bloed op te vangen... Het blijft maar komen. Uiteindelijk, uren later, komt de HAP (huisartsenpost) erbij en gaat hij met de ambulance naar het ziekenhuis. Daar stopt het bloeden en kan hij eindelijk herstellen, eindelijk bijkomen.
Ik zie mezelf staan,
sla hem gade volledig ontdaan,
een seconde waarin ik haast begin over te geven,
dezelfde seconde waarin ik mezelf dat niet laat beleven,
gewoon op basis van mijn eigen Wil
die sterker is dan een lichamelijke gril.
Die eigen Wil is niet van de persoon.
Die Wil komt vrij door te zijn gewoon.
Die Wil komt van ons eigen natuurlijk zijn.
Die Wil heeft op basis van de natuurlijke lijn
dan ook veel meer kracht dan de persoon verwacht.
En zo kunnen we spontaan dingen wel/niet laten ontstaan.
In momenten van nood kunnen we deze Wil spontaan aanboren,
de kunst is om deze Wil ook op andere momenten te laten horen.
Deze Wil laten regeren,
is vanuit onze individualiteit kunnen functioneren.
Door in een flits te ontspannen, los te laten,
kan ik gewoon tegen hem blijven praten
en hem helpen hier doorheen te komen
terwijl het bloed & slijm maar blijven stromen...
Na uren van ellende en pijn,
na uren samen zijn,
deel ik hoe naar ik het voor hem vind
dat hij zich in zo'n benarde situatie bevindt.
Hij geeft aan dat te waarderen
ik zie hem in een flits even in opluchting verkeren.
Hij stelt zich niet aan,
het is gewoon mis aan het gaan.
Maar medelijden is toch fout?
Mededogen is toch waar de Tao van houdt?
Mededogen is ook medelijden uiten
als dat de benodige ruimte gaat geven
om de ander een moment sterker de Prana te laten beleven...
Prana is wat de situatie enorm veel lichter kan maken.
Alles waardoor de ander sterker in Prana kan geraken,
is dan ook vol mededogen met de ander omgaan.
En dát wordt gewaardeerd door de Tao, door het bestaan.
Hij geeft aan
dat ik maar gewoon moet gaan.
Ik kijk naar de zorg die is gearriveerd
omdat ik betwijfel of dat is wat hij werkelijk ambieert.
Als de zorg hem direct vraagt wat hij wil,
blijft hij even stil,
kijkt me met betraande ogen aan
en vraagt of ik niet weg wil gaan.
Zelfs nu, terwijl hij zich in deze benarde omstandigheden bevindt,
wil hij niet dat ik daar last van ondervindt.
Me wegsturen is zijn manier om zijn liefde expressie te geven,
hij wil niet dat ik moet lijden onder zijn huidige ellendige leven.
Dat wat we een ander horen communiceren
is niet altijd conform wat de ander werkelijk zou kiezen
maar omdat de ander ons ook wil waarderen
kan deze ons soms door woorden verliezen...
Het is een kunst om voorbij de woorden te luisteren
en te ontdekken wat de innerlijke stem van de ander bezig is te fluisteren...
Liefde kan zich op heel veel manieren uiten.
Dat komt bij ieder mens op eigen unieke wijze naar buiten.
Daar zitten we dan hand in hand,
wachtend waar het schip vandaag strandt...
Met de zekerheid van mij aan zijn zij
durft hij zijn ogen dicht te houden
als de aanvallen met slechts korte vlagen ophouden.
Ook als de HAP er is.
gaat het onophoudelijk mis.
En dus neemt een ambulance hem mee.
Na het ziekenhuis gaat het eindelijk weer een beetje ok...
✨